Kempisch landschap met schapenhoedster

Geen enkele twijfel dat dit werk van de Belgische schilder Victor de Buck is, ook al is het ongesigneerd. Het werk spreekt de persoonlijke taal de gevoelige schoonheid, die hij schept. De glinsterende berken, de tedere Kempen, de donkere schapen met een witte toets op de rug, diep (‘massief’) verfgebruik, een alomvattende. ‘kosmologische’ toon, overheersend door een roze glans, de reusachtige stilte, dat alles en nog veel meer, het is ook in dit werk aanwezig, en authentiek Victor de Buck.

De horizon 

Een horizon, niet door een simpele rechte lijn van links naar rechts, maar in de verte ter hoogte van de boerderijen gevormd door een schuin naar rechts lopende, wijde hoek. Zo ontstaat meer ruimte voor geborgenheid, kan het landschap naar de kijker toekomen. Aan de rechterkant ‘duiken’ de wolken onder de horizonlijn, aan de linkerkant ‘liggen’ en cirkelen ze er vlak boven. De lage wolken en de uitgestrekte vlakte zorgen voor indringende tijdloosheid, gebufferd door twee frontale, reusachtige berken. Hun fenomenale bladerdak is de tweede concurrerende ‘hemel’ in dit werk, dat is de hemel van de mens, geplaatst en nog genoodzaakt om te leven in het concrete hier en nu.

De schapenhoedster

Zo verschijnt dan in beeld, schuilend onder de trotse bomen, een wonderlijke schapenhoedster, gekleed in Brabantse dracht. Blauwe jurk, zwart vest met muts. Ze staat met haar armen naar achter, en richt zich niet naar de schapen, maar -van hen afzijdig- naar de toekomstige kijker van dit werk. Evengoed aangetrokken door de schoonheid van het zichtbare, zoekt zij zo verbinding met de onbekende bewonderaar van buiten Dit is een mysterieus motief, dat vaker terugkeert in het werk van Victor de Buck. In een ander werk (in de collectie) zien we, in dezelfde geest, passanten die bewonderend naar de heide kijken, ook al is die op het doek niet afgebeeld.

De heide

In dit werk is de heide uitdrukkelijk aanwezig. En toch, ook de schapenhoedster kijkt  ‘naar gene zijde’. Zij is niet aan het werk en gericht op haar schapen (de rol die we van haar verwachten), maar stil, beschouwend en ‘ziet’ naar de ongeziene, afwezige toeschouwer buiten het kunstwerk. Zij kijkt ons aan in de ogen over tijd en ruimte heen. Een mystieke ontmoeting, met veel kracht mogelijk gemaakt door Victor de Bucks beeldende landschapskunst. De houding van de vrouw is dus geen pose. Zij dient niet als fraai ‘model’ voor Victor de Buck. Nee, zijn visie reikt veel en veel verder dan dat. De schapenhoedster is wonderlijk medium, of ‘heilig’ tussenpersoon. Zij geeft zo een liefdevolle uitnodiging tot bewondering en verwondering, bestemd voor een, haar voorgoed in tijd en ruimte verborgen, kijker.

Biografie