Marktkoopvrouw

Martinus Schildt geldt als een bescheiden chroniqueur van het Nederlandse binnenleven. Een traditie die begon in de 17e eeuw en verder via enkele kunstenaars uit de Haagse zijn beslag kreeg in de 19e eeuw. Hij werkte en maakte naam in Rotterdam, maar bekend is dat hij ook reizen naar Brabant maakte. Interieurkunst met volkse types, waarbij het licht uit een enkel raam naar binnen valt, vormen zijn handelsmerk.

In die benadering kan dit werk gerust geplaatst worden. Het licht van een straatlantaarn, de muur van een gebouw, een handkar, en twee personen begrenzen en transformeren dit exterieur tot interieur of binnenruimte. We zien een straatmuzikant met een viool, die alleen door de schaduwlijn van de strijkstok op de muur betoverend aanwezig is. Het lamplicht stroomt verder in het glanzende gezicht van de marktverkoopster. Schildt verdubbelt haar betoverende aanwezigheid door een robuuste schaduw op dezelfde muur. In dit werk klopt hij aan de deur van het mysterie van het leven door voor-, en achtergrond evenwichtig in elkaar te laten overvloeien.

Veel schoonheid is er in dit werk door de lichtgevende uitstraling van het gezicht, maar ook door de manier waarop de vrouw haar armen en handen op de kraam laat rusten. Zo zien we zichtbare overgave aan de muzikant, zijn muziek. Die glans van bewondering straalt in het gloeiende rood van haar gezicht en omslagdoek. Het zwart van haar jas harmonieert er perfect mee. Het wiel van de kar is het symbool van het levensrad van de tijd.