Sneeuwlandschap met boerderijen in Eindhoven

Een kunstwerk is een geheel. En dat is altijd meer dan de som van haar delen. Dat ‘geheel’ heeft iets mystieks.  Het kunstwerk zet de verbeelding aan het werk en gaat daardoor uit boven alle direct op het doek zichtbare dingen. De kunstenaar -daarbij geholpen door zijn stijl sui generis- voelt de kracht van dat grotere, onzichtbare geheel intuïtief aan. Tijdens zijn werk is dat zijn creatief perspectief. Elk kunstwerk is een meer of minder geslaagde poging een glimp van ‘de waarheid’ van dat onaantastbare geheel te laten zien. Dat was mijn gedachte bij het zien van dit schilderij.

Het grotere geheel is in dit werk onmiskenbaar de alomvattende sneeuw. Die dringt, met het landschap als medium, diep door in alle delen: de boerderijen, het geboomte, de brandput, de haag, het erf, … De stralend witte sneeuw dompelt er de kleine wereld volledig in onder. Alles is tijdens een kleine tijdsspanne wonderlijk verlicht, en stil op elkaar verliefd. In het beeld van de schepping: de wereld omgetoverd in een hemels paradijs. Ook de nog resterende kleuren wijken voor die kracht. Hemelsblauw, zacht geel, liefelijk bruin: ze onderwerpen zich, geven zich over, aan de sneeuw, maar alleen om haar te versterken. Illustratief zijn de ontroerende takken van de bomen aan de rechterzijde van dit werk. Die zijn, net als de wolken, omgetoverd in zwierige vlagen. Ze laten zien hoe de bomen, en al het andere, toch naar de hemel, van waaruit de sneeuw is gevallen, kan worden opgetild.

Door dat laatste beeld wordt ook het narratief van dit werk duidelijker. De sneeuw van Sibens is een gave uit de hemel, een wonderlijk voorteken, dat alles op slag volledig van gedaante kan veranderen. En de hemelsblauwe deuren van de boerderij zijn de poorten, die naar het geloof aan die grootsheid openstaan.

Biografie