Water in Kempisch heidelandschap

Schilderkunst leert naar de werkelijkheid te kijken door de ogen van God. Dus leert zien, hoe God de werkelijkheid ziet. En dat niet alleen door zijn verheven instrument, de schilder de Buck, maar ook door de kijker als getuige, die daar werk van probeert te maken. De natuur, dieren en stenen, maken deel uit van dat grootse plan.

Ieder heeft een eigen relatie tot de Verhevene en het Verhevene. Ieder kan dus in en door het kunstwerk iets anders van het paradijs zien. Net als in de andere werken van Victor de Buck gaat de natuur ons voor. Zo zie ik hier de bomen buigen en in wolken naar de hemel opgaan; de vaart wijzen of wenken; de boerderijen net als de ganzenhoedster tijdloos verblijf houden. De zon neemt met haar laatste licht langzaam afscheid van dit Kempisch landschap.

De Kempen? Ja, dat zien we door de boerderijen en de heide, waarvan we de kleur en vorm direct herkennen uit de Buck’s andere schilderijen, waarop hij in verso de geboortegrond aangeeft. Dit werk getuigt, net als het werk van bijvoorbeeld Jacob Smits, van ‘het mysterie van de Kempen’, dat is de intieme band die ons gebied, door haar ‘armoede’, met het mysterie onderhoudt.

En wat een geluk dat we, naast de eindeloze heide uit de andere werken, hier ook het water zien, op haar pad vergezelt door de heide, eindeloos naar de einder golft. Hoe verrukkelijk wordt in dit werk de zachte synthese zichtbaar: het panorama met de mens, water, heide, boerderijen en de hemel.

Biografie