Boerentempel in landschap

Al vroeg in zijn schildersleven ontwikkelde Peter van den Braken in de voetsporen van Jan Kruysen en het Franse expressionisme en fauvisme een eigen artistieke visie. Die visie komt tot leven in dit werk.

Peter van den Braken ziet de boerderij en het landschap als twee werktuigen die door robuuste, eigenzinnige vormen en kleuren één mystiek geheel vormen. Beiden gaan onder het perspectief van de hemel coloristisch en modernistisch in elkaar over. Boerderij en landschap blinken en schitteren door de schoonheid van een alomvattende hemelse orde. Ze lopen in het gewaad van authentieke kleuren in elkaar uit, en keren weer in elkaar terug. Dat concept verklaart de artistieke kracht van dit werk. Men mag Peter van den Braken niet onderschatten. Hij is een groot, authentiek kunstenaar. Zijn vroege schilderijen -en zeker ook dit werk uit 1924- leveren daarvoor overtuigend bewijs.

Perspectief en horizon richten de boerderij en het landschap dus in dankzij het geloof aan de gemeenschap met de Goddelijke hemel. Die is in dit kunstwerk dominant aanwezig. Peter van de Braken geeft de aardse boerderij een hemels, goddelijk gewaad. Zie bijvoorbeeld hoe de wolken haar robuuste driehoekige vorm volgen binnen een groter, hemels geheel. Verder reikt de boerderij boven het landschap uit. De hemel plaatst haar -hut en haven van liefde en arbeid- op een voetstuk. Aan de voorzijde zien we een muur of buffer met heerlijk groen; aan de achterzijde fraai gevormd geboomte. Deze 'boerenhut' is een mystiek lichaam, een goddelijke tempel of lampion. Die straalt licht naar buiten uit door kleuren, die juist in haar exclusieve vorm sterker aanwezig zijn. En dan de in het landschap getrapte lichtbanen. De boerderij legt lopers uit in het landschap, verschijnt daarin als een heuse 'boerentempel'. Twee lopers van licht in de aardse landerijen en twee in de wolken. Alles ten dienste van de mens en de natuur in de schaduw van het onzichtbare hemelse paradijs.

Biografie
Peter van den Braken werd geboren in 1896 in Eindhoven als zoon van Poulus Catharina (Pauw) van den Braken (1868-1963) en Maria Elisabeth Cecilia van Bakel (1894-1980). Hij was de jeugdvriend van Antoon Coolen, die ook landelijk vooral werd als streekromanschrijver van het Brabantse leven. Van den Braken was een bewonderaar van Vincent van Gogh. In het schildersdorp Heeze was de schilder Jan Kruysen zijn leermeester en had hij contact met zijn zoon Antoon Kruysen. Van den Braken woonde op vele plaatsen en reisde veel. Hij liep vroeg van huis weg. En reeds op twaalfjarige leeftijd besloot hij Brabant te verlaten om met zijn schildersbenodigdheden de wereld rond te trekken. Maar zijn hart en ziel was en bleef Brabant. Zo werkte hij in zijn jonge jaren onder andere in Brussel, Maastricht, Nijmegen, Amsterdam, Kortenhoef, Parijs, Londen en Rome. Vroeg in zijn leven werkte hij ook in Zwitserland, Frankrijk en Portugal. Later enige tijd in Finland, Noorwegen, Noord-Amerika. in Canada (Montreal en Toronto), Palm Beach in Florida en in Mexico City. Hij maakte vooral landschappen en stillevens, waarbij hij uitging van zijn geheugen en van schetsen. Maar eerst en vooral was en bleef hij, in het spoor van Jan Kruysen en diens zoon Antoon, toch bij uitstek de schilder van het fraaie Brabantse landschap met haar typische boerderijen.